Hangisi daha kolay

Ya da öfke tohumlarını daha da büyütmek mi ?

Unutmak mı? Ufak hataları hoşgörmemek mi? Affetmek mi?

Hangisi daha kolay ?

Bahaneler uydurmak mı? Nerde hata yaptım diye düşünmek mi?

Ya Hoşgörüye ne oldu? Geçen zamanda mı kayboldu ? Yoksa biz mi unuttuk?

Neler oldu da büyüdükçe,çocukluğumuzdan gelen o saf neşeyi kaybettik?

Hayatın korkunç hızında nereye gidiyoruz diye kaç kişi soruyor kendine?

Kaçımız bugünün güneşini hissediyor,tüm sıkıntıları o anda unutup, huzur buluyor ?

Fedakarlığa ne oldu? Kaçımız hatırlıyor fedakarlığın ne olduğunu ? Yoksa o da mı bulunmaz hint kumaşı oldu?

Kaçımız kendimize yalan söylemiyor? Kendini irdeleyebiliyor, dürüst olabiliyor, ne istediğini biliyor ve cesaretini toplayıp, hayallerinin peşinde gidebiliyor?

Hangimiz gerçekten “biz” olduğumuz için sevildik ?

Kaçımız “doğru insanları”bulup, neden – sonuç ilişkilerine girmeden, kaygı denizinde boğulmadan değerini bildik ?

Ve Kaçımızın, ” doğru insan ” olmamıza rağmen, kıymeti bilindi ?

Peki kaçımız ” kendi gerçek değerimizin” farkına vardık?

Ve Kaçımız gerçek değerimizin farkına varıpta, içi kof ruhlara hayır diyebildik ?

Şu anda kaçımızın gerçekten dostu var ? Söyleyin neler oluyor bize ? Hep biz mi yanlışız yoksa karşımızdakiler mi?

Dürüst olmaya çalışan ve dürüstlükten korkmayan kaç kişi var aramızda? Dürüst olanlarda pes ediyor artık farkında mısınız ?

Boşluk içindeki kalıplara sıkışmışız herbirimiz. Nefes alamıyoruz, boğuluyoruz. Neden ?

Kaçımızın elinde aynası var ruhuyla konuştuğu ? Ne kadar ruhumuza yabancılaştık.

Farkında mısınız ? Sadece bedenleri sever olduk. İçindeki ruhları yok saydık.

Herşeyi bir anda yaşamayı ne kadar sever olduk.. Beklemeyi unuttuk. Verilen sözleri tutmayı da.Söz verdikten sonra o sözü unutmak ne kadar moda oldu.

Verilen sözleri unuttuk yerine bencilliği koyduk.Güvenmeyi unuttuk. Yalanı çok sevdik,

Bir yanımız riya, bir yanımız çıkar oldu. Peki ” yalın sevgiye ” ne oldu ?

Parayı hayatın en kıymetlisi olarak kabul ettik. Dostluğu unuttuk. Kırıldık.

Kırıldıkça vicdanımızı kaybettik. Peki hayatın asıl anlamına ne oldu şimdi ?

Kaçımız kendi yansımamızı dürüstçe ortaya koyduk ve bu benim dedik ? Yapabilen kaçımız, kaç kere kırıldı, incindi kimbilir?

Farkında mısınız : “Biz yalansız, dolansız sevilmeyi ” unuttuk. Bunu bize karşı başarabilen insanlara inanmaz , güvenmez olduk. Onlara ” koca bir yalan” gibi bakar olduk.

Çünkü biz ” yalın olarak sevmeyi, güvenmeyi” unuttuk.

Peki bu sonsuz ikilemde , sadece aklar ve karalar içinde, hangisi doğru ?